در قسمت های قبل و در مقالات قبلی در مورد فشن دهه 60 وطراحان دهه 60 میلادی صحبت کردیم اکنون می خواهیم باهم نگاهی به تغییرات لباس ن در این دهه بیاندازیم. با مجله مد برندکده همراه باشید.

لباس ن در دهه 60 میلادی

زمانی که  فشن در دهه 60 میلادی در سراسر دنیا همچنان نگاه سنتی و کلاسیک خود را حفظ کرده بود، طراحان جدیدی مانند ایو سن لورن و جان بیتس تحت تاثیر فرهنگ معاصر، طرح هایی جدید را ارائه دادند. این طراحی های تازه برای تمامی سنین و همین طور هر جایگاه و طبقه ای در دسترس بود. 

با وجود این که در سال های ابتدای دهه 60 هنوز استایل های دهه قبل دیده می شد، اما این دهه سریعا توانست ایده های جدیدش را ارائه دهد و ظاهر شخصی تر و متفاوت تری از استایل را گسترش دهد.  در سال های اغازین دهه 60، استایل های به اصطلاح " جعبه ای" و اشکال هندسی  جای سیلوئت های قدیمی را گرفتند.  کت و شلوارها هم این مدل را دنبال کردند. پارچه ها اغلب بافت های واضح و قابل لمسی داشتند مانند پارچه های چهارخانه و راه راه ها و بوکل.

لباس های رنگی برای هوای گرم و لباس های "ریسورت" که شامل خفتان، صندل و شلوارهای کوتاه می شدند برای میهمانی های تابستانی استفاده می شدند و چاپ لباس ها بیشتر ایده "قدرت گل" (Flower Power) هیپی ها را نمایان می کرد. کمپانی فنلاندی "Marimekko" لباس هایی با چاپ های انتزاعی گل ها و اشکال هندسی به نمایش گذاشت و محبوبیت آن ها زمانی زیاد شد که ژآکلین کندی یکی از آن لباس ها را به تن کرد.

رنگ ها اغلب از درجه سوم بودند. جزییات هندسی بر دگمه ها و جیب های وصله ای بزرگ، خیلی رایج شده بود. لباس ها اکثرا بی آستین و طرح  A داشتند. لباس های شب شکل ساده ای داشتند و اغلب بی آستین بودند. پارچه های ساتن، توری، منجوق دوزی شده و طرح دار و آراسته شده با پر و خز در آن دهه بیشتر مورد استفاده قرار می گرفتند.

قد لباس ها از سال 1962 تا 1965 تا قسمت ران میانی بالا رفت و این مسئله در کار طراحانی چون آندره کورژو و مری کوانت به وضوح دیده می شد. با این که ن مسن دامن ها و لباس هایی می پوشیدند که تا زانویشان را بپوشاند، اما دختران نسل جدیدتر شروع به پوشیدن دامن های کوتاهی کردند که قدشان خیلی بالاتر از زانوها بود. به تدریج لباس های کوتاه حتی به عنوان لباس شب برای میهمانی ها و رقصیدن رایج شد. تجربه استفاده از متریال ها، پلاستیک های دست ساز و لباس های فی پاکو رابان تا بارانی هایی که از صفحات پلاستیکی درست شده اند، همگی توصیفی از فشن در آن زمان بود. پلاستیک، متریال محبوب و پر استفاده ای در دهه 60 شد؛ موم، صفحات موسیقی روغنی و PVC برای طراحی و دوخت ژاکت و دامن و همینطور اکسسوارها به کار می رفت. این نوآوری های سبکی، در حقیقت بازتابی از تاثیرات "عصر فضا" بود. توانایی طراحان در درخشان کردن رنگها، باعث می شد که استایل های متاثر از آپ آرت و پاپ آرت بیشتر ماندگار شوند. زمانی که "لیدی برد" لباس ضد چروک زرد رنگ Adele Simpson را برای مراسم عروسی دخترش پوشید، دیگر مخالفت ها و مقاومت ها با ترندهای جدید از میان برداشته شد. در آن دهه ژاکتهای "پور بوی" در دو نوع آستین بلند و کوتاه با دامن های کوتاه یا شلوارهای باریک و کشیده پوشیده می شد و خیلی پرطرفداره شده بود. پارچه کبریتی در همه جا و به هرشکلی در دامن های غیر رسمی گرفته تا کت های بلند و اغلب با چاپ های بته جقه ای رنگی، استفاده می شد.

لیلی پولیتزر، طراح آمریکایی، استایل های ساده ای را خلق کرد. چاپ های پولیتزر اغلب طرح گل بر خود داشتند، اما او خود چاپ هایی با نقوش فانتزی را رواج داد. چاپ گل های انتزاعی بخصوص گل های آفتابگردان که شکل هندسی به خود می گرفتند، اغلب با پس زمینه تیره دیده می شدند و از موتیفهای رایج بودند.

مدل لباس عروس در دهه 60 میلادی

طراحی  لباس در زمینه بافت، طراحی و دوخت و همینطور قواره ، از دامن های کوتاه و پلی سوییت های توری گرفته تا حتی بیکینی ها، کاملا افراطی و "اکستریم" شد. لباس عروس سن لورن در 1965 با کابل و حباب ها کار شد و با روبان هایی که رگه هایی از هنر محلی (فولک) در آن به چشم می خورد، آراسته شد. بالینسیاگا در سال 1967 لباسی طراحی کرد که قسمت بالای لباس در قسمت سر، چیزی شبیه به کلاه های فضایی و همینطور کلاه راهبه ها بود. در حالی که استایل دامن های بلند شق و رق از دهه 50 تا اواسط دهه 60 رایج بود، سیلوئت های راسته که به اصطلاح آن را "امپراطوری" می نامیدند، همچنان در این دهه خودنمایی می کرد.

در آن دهه لیدی برد در مراسم عروسی اش،  لباس عروسی با دنباله خیلی بلند (watteau train) قابل جدا شدن با آستین های بلند و دور کمر "امپراطوری" و یقه بسته پوشید که با توری برجسته به طور گرافیکی آراسته شده بود که آن را Geoffrey Beene طراحی کرده بود. کم کم لباس های کوتاه عروس با توری های بزرگ و یا مدل "چشمی" خیلی محبوب شد. دسته دیگر عروس ها که ترندها را دنبال می کردند، نگاهشان به پاریس بود: قد لباس ها کوتاه و همراه با چکمه های گوگو.

هرچه به اواخر دهه 60 نزدیک می شدیم، زیبایی شناسی استایل هیپی خود را بیشتر نمایان می کرد. استایل های نامتعارف قرون وسطایی از گزینه های لباس عروس بود. کلاه های جعبه قرصی نقابدار خیلی محبوب و پرطرفدار شده بود. کلاه های شبیه به کلاه ایمنی به شکل زیادی دیده می شد؛ همچنین گل های استایل هیپی ها، زیاد به چشم می خورد. ساقدوش های عروس، اکثرا رنگ های روشن پاستلی انتخاب می کردند و کوتاهی و بلندی در لباس هایشان به سلیقه خودشان بود و ترند خاصی را در این زمینه دنبال نمی کردند.

آغاز محبوبیت شلوارهای نه

شلوار برای ن با اینکه هنوز سوژه بحث و جدل بود، به شدت رایج شد. بعضی از طراحان، درست به مانند ترکیب جلیقه و شلوار، کت های "کولو" را در مجموعه هایشان وارد کردند. هرچه به اواخر دهه 60 نزدیک می شدیم، محبوبیت شلوار حتی به عنوان لباس مجلسی بیشتر شد. لباس های به اصطلاح گربه ای به شدت در آن زمان محبوب شدند، مخصوصا زمانی که دایانا ریگ در فیلم اونجرز بازی کرد و لباسی شبیه به استایل گربه ای به تن کرد. این استایل بر لباس اسکی نیز تاثیر گذاشت و لباس دو تکه ای اسکی را به یک تکه تبدیل کرد.

رقابت شدیدی بین لباس های بلند و دامن های کوتاه بود که با نزدیک شدن به پایان دهه 60، طرفداران لباس های بلند بیشتر شد. زمانی که دامن کوتاه عادی و اصطلاحا از مد افتاده شد، جلیقه با آستین های بلند و روسری بیشتر مورد توجه قرار گرفت.

مجله Time در سال 1968 در این باره این چنین نوشت: "برای اولین بار از زمان ظهور دامن کوتاه، بیشتر از نیمی از ن توجه و علاقه شان به لباس های بلند است. یکباره دیگر هیچ کس اهمیت نمی دهد که دامن، کوتاه است یا بلند و یا هر چیز دیگری، چون دامن دیگر اهمیتی ندارد. شلوار است که مهم شده."

در اواخر دهه 60 استایل های اقوام مختلف و روستایی تاثیر زیادی بر فشن، مخصوصا هیپی ها و همینطور جنبش های خرده فرهنگی گذاشت. استایل های قدیمی که از دهه 40 میلادی متاثر بود، آرام آرام مطرح شد و پاسخی به استایل های "عصر فضا" بود که در اواسط دهه 60 به اوج رسید.

مدل مو و آرایش در دهه 60 میلادی

در دهه 60 میلادی چشم ها، نقش مهمی در زیبایی داشتند؛ خط چشم های پررنگ، ریمل های غلیظ در بالا و پایین چشم! فیلم "کلئوپاترا" در سال 1963 با بازی الیزابت تیلور استایل آرایشی را مخصوصا در قسمت چشم ها تغییر داد؛ چشم های سرمه کشیده شده و رژ صورتی "اسفنکسی"که بعدها به عنوان آرایش کلئوپاترایی مشهور شد.

واقعیت این است که چشم های درشت بر چهره ای رنگ پریده، تصویری از عروسک را القا نمی کند، اما این همان تصویری ست که مختصJean Schrimpton به عنوان مدل بود.

رژ لب کمرنگ تغییر و تحول بزرگی در این دهه بود. در سال های قبل همیشه از رژهای قرمز استفاده می شد که تا اوایل همین دهه  نیز محبوبیتش ادامه داشت. ناخن ها هم معمولا با رنگ رژ لب ها یکی می شد. مدل های فشن ازز جمله Penelope Tree  و Peggy Moffittبر چشم های درشت با آرایش گیرا در این ناحیه تاکید زیادی داشتند.

آرایش فانتزی و پر زرق و برق در ناحیه چشم و همینطور نقاشی بر روی بدن که به شدت تحت تاثیر وروشکا (Veruschka) بود، در فشن همه گیر و رایج شد. پابلو (Pablo) یکی از شناخته شده ترین آرایشگرهای ایتالیایی، آرایش فانتزی را به اوج خود رساند و از جواهرات، توری و پر در کارهایش استفاده می کرد و به خاطر همین کارهایش به شهرت رسید.

ترندهای مختلف فشن بیشتر در زمینه استایل مو خود را نشان می دادند. مدل موی پف کرده و یا به اصطلاح "کندو عسلی" در اوایل دهه 60 از محبوبیت زیادی برخوردار بود. برای آن که به استایل موی Dusty Springfield برسیم، نیاز بود تا موها پوش داده شود و از اسپری مو خیلی زیاد استفاده شود.

Vidal Sassoon، آرایشگر مو، مدل موی کوتاه با تاثیر از اشکال هندسی را در بین مردم جا انداخت که به اسپری هم دیگر نیازی نبود و این استایل با مری کوانت بیشتر به چشم آمد. گزینه دیگر، موی خیلی کوتاه یا همان مدل موی پسرانه بود که Mia Farrow  و Twiggy به خاطر آن شهرت داشتند.